da sora Armina Maissen
Quella cuorta, mo ferma lecziun, ei la realitad che semuossa atras l’entira carstgaunadad. Da tut temps ha ei dau e dat schliats carstgauns garmadis e malfatschents, plein rampins. Mo da tut temps ha ei era dau e dat buns carstgauns ch’ein i e sesprovan dad ir la via dil Segner en cardientscha e fidonza.
Ei dapenda – e quei tuttavia el temps dad oz – per tgei che nus sedecidin. Mettein nus l’egliada mo sin il schliet che capeta, nutrin nus la tema e lezza blochescha e stgirenta. Mettein nus l’egliada pli fetg sin il bien che schabegia adina puspei, nutrin nus il bien el mund e lez sclarescha. Ed aschia astgein nus sesentir en ils mauns da Diu en tuttas situaziuns.
Mal 3,19–20a
Uarda, il di arriva che arda sco in fuorn, e tut ils garmadis e malfatschents ein mo stublain terren ch’ei vegnius raccoltaus. Il di che vegn arsenta els, di il Segner dallas armadas, ch’ei vonza dad els ni ragisch ni fadetgna.
Mo sur da vus che temeis miu num sesaulz’il sulegl dalla giustia.
